Ακούστε τη φωνή της Μαριούπολης. Κυρίλο.

Share this...
Facebook
Twitter

“Ακούστε τη φωνή της Μαριούπολης” είναι μια σειρά από ιστορίες ανθρώπων που κατάφεραν να εκκενωθούν από την πολιορκημένη Μαριούπολη. Συνεχίζουμε τη σειρά με μια συνομιλία με τον Κυρίλο, ο οποίος σε επικίνδυνες συνθήκες βοήθησε στην παροχή αντιϊκής θεραπείας σε HIV- θετικούς.

Ο Κυρίλο γεννήθηκε στην Μαριούπολη/γηγενής της Μαριούπολης. Σπούδασε ως Πλοίαρχος εμπορικών ή ακτοπλοϊκών πλοίων. Είναι ακτιβιστής ΛΟΑΤΚΑ και Υπεύθυνος Έργου στον τομέα της δημόσιας υγείας προς την κατεύθυνση της πρόληψης του HIV. Μαζί με την λοιμωξιολόγο ο Κυρίλ κατάφερε υπό τους βομβαρδισμούς να σώζει σημαντικά φάρμακα από το ιατρικό κέντρο, να οργανώσει ένα φαρμακείο και ένα καταφύγιο για 12 ανθρώπους στο σπίτι της γιατρού. Στις 16 Μαρτίου ο Κυρίλο αναγκάστηκε να εκκενωθεί από τη Μαριούπολη, για να σωθεί. Τώρα βρίσκεται στην Δυτική Ουκρανία, και είναι ασφαλής.

— Έφυγα από την πόλη την έκτη μέρα των βομβαρδισμών. Ήταν μια φρίκη. Για πρώτη φορά είδα ένα πτώμα κοντά στην είσοδο της πολυκατοικίας μου. Οι γείτονες απλώς κάλυψαν τον άνθρωπο με μια πλαστική σακούλα και τοποθέτησαν προσεκτικά το σώμα ακριβώς απέναντι από την είσοδο. Και αυτό δεν ήταν από την παραμέληση των ανθρώπων, όλα έγινε με απόλυτο σεβασμό στον άτομο εκείνο. Απλώς δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Και μετά βλέπεις, πως δίπλα στο σορό παραμένουν άνθρωποι, τα παιδιά παίζουν. Φτιάχνουν φαγητό τους, κάνουν τσάι, προσπαθώντας να επιβιώσουν.

Κάθε μέρα έβγαινα έξω με το σκυλί μου. Είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα: πηγαίνεις και καταλαβαίνεις, ότι μια πρωινή βόλτα είναι ριζικά διαφορετική από μια βραδινή βόλτα. Η πόλη είναι διαφορετική. Κάπου εκεί χτυπήθηκε το μπαλκόνι, κάπου αλλού συνέβη κάτι άλλο . Ήταν απλώς απόλυτο χάος. Χωρίς κανόνες, χωρίς νόμους, τίποτα δεν λειτούργησε. Περπατάς στο δρόμο, και αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι σπάνε περίπτερο με λοστό, για να πάρουν να φάνε τουλάχιστον κάτι. Να καλεστεί αστυνομία, ασθενοφόρο ή πυροσβέστες δεν υπήρχε δυνατότητα. Εάν χρειάζεσαι ιατρική βοήθεια, η μόνη ευκαιρία — να σταματήσεις το ασθενοφόρο, που περνάει, και να ζητήσεις να μαζέψει ένα άτομο. Επίσης, δεν μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε για τη πυρκαγιά. Θυμάμαι, κοντά μας ήταν «Πορτ-Σίτι». Μια φορά το χτύπησαν άμεσο. Χτύπησαν επίσης και μια διπλανή πολυκατοικία. Έκαιγε για τρεις μέρες επειδή δεν υπήρχε κανείς να το κάνει.

Η δουλειά μου τελείωσε στις 28 Φεβρουαρίου. Στην αρχή δούλευα ακόμα στην ΜΚΟ «Istok» ως Υπεύθυνος Έργου HealthLink με κατεύθυνση «Πρόληψη HIV και ΣΜΝγια άνδρες» (ΣΜΝ — σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα για άνδρες ομοφυλόφιλους). Έχουμε συνεργαστεί με 17 νοσοκομεία στον νομό, αγωνιστήκαμε για τη συστηματοποίηση των HIV-ασθενών, παρείχαμε διαβουλεύσεις, διανεμήθηκαν στοματικά τεστ. Διδάξαμε τους ανθρώπους να φροντίζουν την υγεία τους.

Αργότερα, επικοινώνησε μαζί μου μια γιατρός-ειδικός του στρατιωτικού ιατρικού μας κέντρου. Είπε, ότι πρέπει να φέρουμε φάρμακα, επειδή ήδη αισθητά τα χτυπήματα στην Αριστερή όχθη της πόλης. Αρχικά βρήκαμε το αυτοκίνητο, αλλά ο οδηγός αρνήθηκε να πάει. Έτσι πήρα την απόφαση να πάω με το δικό μου αμάξι. Πήραμε σχεδόν όλα, ότι υπήρχε στο νοσοκομείο. Το ανακοινώσαμε στην ομάδα στο messenger, αναφέροντας τη διεύθυνση όπου η γιατρός συνέχισε να δίνει στους ασθενείς φάρμακα. Δυστυχώς, στις 2 Μαρτίου χάθηκε τηλεφωνικό σήμα. Επομένως, αυτοί, που μπορούσαν να έρθουν για φάρμακα, ήταν πολύ λίγοι.

Στη Μαριούπολη υπήρχαν εγγεγραμμένοι περίπου τέσσερις χιλιάδες άτομα, που χρειαζόταν αυτά τα φάρμακα. Μιλάμε για αντιϊκή θεραπεία, την οποία έχουν ανάγκη οι HIV-θετικοί, για να μπορέσουν να συνεχίσουν να ζήσουν κανονικά. Αυτά τα φάρμακα εμποδίζουν την απόψυξη του ιού. Προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι, έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν δυνατότητα να τα πάρουν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ήρθαν για φάρμακα περίπου 50-100 άτομα.

Ήταν επικίνδυνο να μείνω στο σπίτι, γι ‘ αυτό μετακομίσαμε στο γραφείο μου. Ήταν η κεντρική συνοικία της πόλης, κοντά στο πάρκο στο Κήπο της Πόλης. Μαζί μου μετακόμισαν αμέσως η μητριά μου και ο γιος της. Επίσης η νονά μου και οι κουμπάροι της με παιδιά και εγγόνια. Ήμασταν δώδεκα άτομα και δύο σκυλιά. Όταν μεταφέραμε πράγματα εκεί, ξέχασα την τροφή για σκύλους, και έπρεπε να επιστρέψω ξανά στο σπίτι. Ήταν η Τρίτη ημέρα που είχα να δω τον σύντροφο μου. Δεν υπήρχε τρόπος να επικοινωνήσουμε. Εκείνος για μια εβδομάδα κοιμόταν με τους εθελοντές στο Ιατρείο Έκτακτης Ανάγκης. Τον βρήκα στο διαμέρισμά μας. Έμεινε εκεί για να περάσει τη νύχτα μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Τον πήρα από εκεί και από τότε ήταν μαζί μας όλη την ώρα. Ήμασταν τυχεροί, ότι πήραμε την απόφαση να μετακομίσουμε εκείνη την ημέρα, επειδή την επόμενη μέρα το σπίτι ήταν ήδη κατεστραμμένο.

Σε καιρό ειρήνης σε αυτό το γραφείο, όπου δούλευα, υπήρχε ένα δωμάτιο-αντι-στρές, εκεί σπάγαμε τα πιάτα, όταν έπρεπε να ξεσπάμε. Και τώρα, κατά τη διάρκεια του πολέμου, με τα πιάτα αυτά κλείναμε τις τρύπες στο πάτωμα, για να το ισιώσουμε για να μην σπάει κάποιος το πόδι του. Ακόμη είχαμε και παράθυρα, με σκισμένο νάϊλον αντί για τζάμια. Είχαμε επίσης ένα θερμόμετρο τοίχου. Έδειχνε στο δωμάτιο +7°C, και στο υπόγειο, πιθανώς, ακόμα λιγότερο.

Αργότερα το σπίτι, που ζούσαμε χτύπησε μια οβίδα. Άφησε μια τρύπα στον τοίχο. Εκείνη τη στιγμή έμπαινα μέσα. Με πέταξε δυνατά και παρασύρθηκα από το κύμα. Εκείνη τη μέρα τσακωνόμουν με τους συγκάτοικους μας, επειδή άφησαν τα παιδιά να πάνε έξω στην αυλή για βόλτες. Καταλαβαίνω, ότι βαριούνται και δεν έχουν με τι να ασχοληθούν. Αλλά προσπάθησα να εξηγήσω, ότι είναι άγνωστο, πότε θα χτυπήσουν ξανά το σπίτι μας. Οι προσπάθειες να ξεφύγεις, γρήγορα να πεταχτείς και να κρυφτείς είναι αδύνατον. Το βλήμα είναι ταχύτερο από ένα παιδί ή οποιονδήποτε από εμάς.

Έχω ακούσει πολλά από τον σύντροφο και τον γνωστό μου, οι οποίοι δούλευαν με μισθό και εθελοντικά στο νοσοκομείο, για την κατάσταση των εισερχομένων ανθρώπων. Κομματισμένα παιδιά, ακρωτηριασμοί από τραύματα φοβερά. Άνθρωποι πέθαναν στο ΕΚΑΒ. Παιδιά πέθαναν. Το νοσοκομείο τροφοδοτήθηκε από γεννήτριες, τα φώτα ανάβουν μόνο για δύο ώρες. Προσπάθησαν ακόμη και να κάνουν μια άμεση μετάγγιση αίματος μία φορά, αλλά δεν κατάφεραν. Η γυναίκα πέθανε. Κάνανε χειρουργεία με τους φακούς. Ο σύντροφος μου έπαιρνε μερικές φορές το δικό μου USB-φακό, συνδέοντας με το τροφοδοτικό powerbank, για να έχουνε τουλάχιστον λίγο φως εκεί. Έτσι ήμουν πολύ αγχωμένος, ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο τολμηρά ανυπεύθυνοι σχετικά με την ασφάλεια των παιδιών τους.

Στις 14 το βράδυ πήραμε μια κοινή απόφαση: θα πάμε ή όχι. Αυτές τις μέρες, δεν υπήρχαν ανθρωπιστικοί διάδρομοι για την απομάκρυνση αμάχων. Ο Δήμος ανέφερε ότι ο καθένας πάει μόνο με την δική του ευθύνη, δεν θα υπάρχει καμία συνοδεία. Ετοιμαστήκαμε και φύγαμε. Πρόλαβα να πάω στην γιατρό, από την οποία πήραμε τα φάρμακα, και την κάλεσα να πάει μαζί μας. Έτσι οδηγούσα το αυτοκίνητο, όπου ήτανε ο σύντροφος μου, ο σκύλος μας, η μητριά μου, ο γιος της έφηβος, η γιατρός, η κόρη της και μια γάτα στο κλουβί μεταφοράς.

Τώρα είμαι στην Τσερνιβτσί. Έρχεται κάποιο είδος κατανόησης, τι ακριβώς βιώσαμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να πιστευτεί αυτό τι συνέβαινε. Υπάρχει ακόμη και ένα συναίσθημα, ξέρετε, το Σύνδρομο του Επιζήσαντα. Καταλαβαίνω, ότι ήμουν πολύ πιο τυχερός, από τους φίλους μου, από τους γνωστούς. Ξέρω πού και ποιος ακριβώς δεν επιβίωσε. Υπάρχουν πολύ άνθρωποι, με τους οποίους δεν υπάρχει ακόμα επικοινωνία. Άγνωστο αν είναι ζωντανοί ή όχι. Αλλά τώρα έχω πάρει μια ανακούφιση. Και νιώθω ότι έχω την δυνατότητα και τους πόρους για να βοηθήσω τους άλλους. Οι συνάδελφοί μου και εγώ θα κάνουμε ένα κέντρο ιατρικό-κοινωνικής βοήθειας στο Τσερνιβτσί. Έχουμε ήδη βρει ένα χώρο για αυτό. Προς το παρόν, βρίσκεται σε εξέλιξη μικρής κατασκευαστικής εργασίας, πρέπει εκεί να τακτοποιηθούν όλα.

Δεν μπορώ να τους (ρώσους) συγχωρήσω γι ‘ αυτό. Μου πήρανε το σπίτι μου. Η ρουτίνα μου, η κανονική μου ζωή καταστράφηκε. Δεν ξέρω, τι γίνεται με την οικογένεια μου και τους φίλους. Δεν ανησυχώ καθόλου για πράγματα, όπως το διαμέρισμα ή κάτι τέτοιο. Βέβαια, είναι άσχημα. Δεν ξέρω πού να ζήσω και τι πρέπει να κάνω. Όταν βλέπω πλάνα με το, τι συμβαίνει τώρα στη Μαριούπολη, πονάω.. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε αυτό.

Πολλοί Ρώσοι έβγαιναν σε διαμαρτυρίες, προσπάθησαν να κάνουν κάτι. Αλλά δεν έβγαιναν υπέρ την Ουκρανία, όχι για εμάς. Έβγαιναν για τον εαυτό τους. Δεν θέλουν αυτές τις κυρώσεις, δεν θέλουν αυτό που πρόκειται να συμβεί με εκείνους. Όλα αυτά είναι οι συνέπειες των συμβαίνων στη χώρα τους εδώ και πολλά χρόνια.

Με νοιάζει πολύ να μην έχουμε κατάσταση σαν στη Λευκορωσία, όπου ολόκληρο έθνος δεν γνωρίζει τη μητρική του γλώσσα, δεν γνωρίζει τη ιστορία του, είναι τρομερό. Εννοείται, ότι καθένας μπορεί να επιλέξει τι γλώσσα επικοινωνίας πιο άνετη γι ‘ αυτόν, αλλά είναι απαράδεκτο να μην γνωρίζεις τη μητρική σου γλώσσα. Η πορεία μου μεταβαίνω στην ουκρανική γλώσσα ξεκίνησε το 2012, όταν για πρώτη φορά πήγα στο Λβιβ. Αυτό συνέβη λόγω της αυτογνωσίας ως Ουκρανό. Σταδιακά, το 2015 ή το 2016, στις δηλώσεις και δημοσιεύσεις κοινωνικών μέσων, έχω κάνει επίσημες ομιλίες στα Ουκρανικά, αλλά σε καθημερινό επίπεδο ακόμα επικοινωνούσα στα Ρώσικα. Τώρα μιλάω Ουκρανικά εντελώς και αναμφισβήτητα λόγω της κατάστασης, τι συμβαίνει στη χώρα μας, αυτή είναι η συνειδητή επιλογή μου. Όπως έγραψε ο Ολές Γοντσάρ, ότι άτομο, που δεν σέβεται τη γλώσσα του, δεν θα σεβαστεί

Την ημέρα της Νίκης μας θα γίνει μεγάλη γιορτή, την όποια όσο στην Ουκρανία, τόσο στην Ευρώπη, ούτε στον υπόλοιπο κόσμο δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Αλλά επίσης την βαθιά θλίψη, από την κατανόηση πόσους ανθρώπους έχουμε χάσει, πόσες πόλεις έχουν καταστραφεί, πόσα άτομα έχουν γίνει ανάπηρα. Σήμερα η χώρα μας έχει γίνει χώρα εθελοντών. Η χώρα υποστήριξης και βοήθειας, όπου δεν υπάρχουν ξένοι, όπου όλοι είναι δικοί μας. Ελπίζω, με αυτό το κίνητρο, με τη μανία και το μίσος κατά του ρωσικού φασιστικού καθεστώτος δεν μπορούμε παρά να νικήσουμε. Η ρωσία θα μπορέσει να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο μόνο σε μία περίπτωση: αν σκοτώσουν όλους τους Ουκρανούς, μέχρι τον τελευταίο.

Συντελεστές

Ο συγγραφέας του έργου:

Μπογκντάν Λογκβινένκο

Συγγραφέας,

Δημοσιογράφος:

Ξένια Τσυκουνοβα

Συγγραφέας,

Ηχολήπτης:

Κάτια Πολιβτσακ

Συντάκτρια:

Χριστίνα Κουλακόβσκα

Σχεδιαστής γραφικών:

Μαριάνα Μυκυτιούκ

Μεταγραφή:

Ρόμαν Αζνιούκ

Ταράς Μπερεζνιουκ

Μεταγραφή:

Άννα Λουκασέβιτς

Άννα Γεμελιάνοβα

Διάνα Στουκάν

Μεταφράστρια:

Κίρα Βερεσάγκινα

Διαχειριστής περιεχομένου:

Κατερίνα Σεπκόβσκα

Ακολούθα την αποστολή