Herson’da Olanlar. Ukrayna Güneyi İçin Aslında Nasıl Mücadele Edildi?

Ukraїner, işgalcilere karşı barışçıl mitinglerinin silahlı olarak dağıtıldıktan sonra bile pes etmeyen Herson halkı direnişinin kahramanca hikayesini kaydeder. Sakinleri, saldırgan Rusya’nın ona ait olmayan topraklara el koymak için birçok kez kullandığı yöntemi kullanarak şehirlerini ele geçirmesini önlemek için ellerinden gelen herşeyi yapıyorlar.

Bu yayında 24 Şubat’tan bu yana Herson ve çevre köylerdeki olayların nasıl geliştiğini ve güneyin nasıl direndiğini dile getiriyoruz.

Batıda Dinyester ile doğuda Volga nehirleri arasındaki Karadeniz bozkırlarının topraklarına bir zamanlar Dıke Pole (Tr. Vahşi Ovalar) deniyordu. Ancak burada hayat kendi özel, bozkır yolunda ilerliyordu. 18. yüzyılın son çeyreğine kadar yavaş yavaş bu bölgelere hakim olan sadece göçebelerin, Kırım Tatarlarının ve Zaporijjya Kozaklarının yaşadığı bir alandı.

O zamanlar bile Rus İmparatorluğu diğer topraklara yönelik yağmacı niyetlerini tam olarak gerçekleştiriyordu. 18. yüzyılda Osmanlı-Rus savaşını kazandıktan sonra Kırım yarımadasını fethetti. Ayrıca, o zamanlar modern Ukrayna’nın iki güney bölgesi Tavriya ile Prıçornomorya’yı (Karadeniz bölgesi) kapsayan Kırım Hanlığı nüfusunun etnik bileşimini değiştirmek için bir plan geliştirdi. O zamanlar Rus İmparatorluğu’nun iki hedefi vardı: Azak ve Tavria bölgelerinin sakinlerinin yerel kimliğini “silmek” ve nihayet Kozakları oradan kovmak (1775’te II. Katerina Zaporijjya Siçi tasfiye etti). Ancak savaş sırasında insan kaynağı tükendiği için Rus Çarlığı o bölgelere gönderilecek halkı bulamıyordu. Bu nedenle Kırım’dan Rumlar, Ermeniler, Gürcüler ve Bulgarlar, Zaporijjya Kozaklarının bir kısmı ile birlikte yaşamaya başlayan Azak bölgesi ve Tavriya’ya sürgün edildi.

Rus İmparatorluğu, bugünkü Azak, Karadeniz ve Tavria bölgelerinin geniş topraklarına Tavriya eyaleti veya Novorosiya (Yeni Rusya) adını verdi. 19. yüzyılın başından 20. yüzyılın ilk yarısına kadar varlığını sürdürdü ve tüm bu zaman boyunca Ruslar bu bölgeler ve Ukraynalılar hakkında saçma efsaneler üretmişti. Örneğin, bozkır topraklarına tam olarak Rus İmparatorluğu sayesinde hakim olunmuş veya Ruslar Kırım Hıristiyanlarını İslam’ın etkisinden kurtarmış.

220 yıl; 2022’de Kırım üzerinden Ukrayna topraklarına giren Rus işgalciler bir kez daha Tavriya eyaletinin haritasına başvuruyorlar. Ancak, ne kadar özgürlüğü seven Ukraynalılarla uğraşmak zorunda kalacaklarını ya bilmiyorlar ya da unutmuşlar.

Tam Ölçekli Savaştan Önce

Rusya Federasyonu’nun doğu bölgeleri topraklarını işgal etmesi, Kırım’ın işgali ve Onur Devrimi nedeniyle tüm Ukrayna için bir dönüm noktası haline gelen 2014 yılı, Tavriya ve Prıçornomorya (Karadeniz) bölgesi de sıkıntılar yaşadı. Ukrayna’nın Avrupa yanlısı kalkınma rotası için mücadele bağlamındaki ana olaylar, Onur Devrimi’nden önceki olaylardı. Bunlar, yerel makamlar tarafından düzenlenen “Antimaidan” ve devlet kurumları çalışanlarının zorla gönderildiği Rus yanlısı “Partiya Regioniv Partisi”(Tr. Bölgeler Partisi) ofisine bir “sefer”, (bölgesel savunma kuvvetleri tarafından izin verilmeyen) Herson bölgesi valiliği ele geçirme girişimi ve yeni bir belediye başkanı Volodımır Mıkolayenko’nun seçilmesidir. Bu arada, 8 yıl sonra, Volodımır Mıkolayenko Rus işgalciler tarafından ele geçirilecek ancak sözde “Izvestia” TV kanalı için bir röportaj çekimi sırasında, (Ukraynalı siyasetçi, halk ve devlet adamı, asker, milliyetçi olan) Roman Şuheviç’i bir kahraman olarak nitelendirerek Ukrayna yanlısı tutumunu ifade edecek. Böylece Herson bölgesinden Novorosia’yı oluşturma ve onu “rus barışı” himayesinde Rusya Federasyonu’na bağlama planı suya düştü. Herson’un merkezindeki Özgürlük Meydanı’nda bronz Lenin’in yerini Nebesna Sotnya (Onur Deresinde hayatlarını kaybeden Semavi Yüz) anıtı aldı. Sonraki yıllarda Herson ve çevresindeki insanlar olağan hayatlarını yaşamaya devam ettiler: küçük ve orta ölçekli işletmeler geliştiriyor, hasat topluyor, altyapı ve yerel turizm geliştiriyor ve sanatla uğraşıyorlardı. Fakat bölgeleri özgür olmayan, geçici olarak işgal edilmiş Kırım’ın komşusuydu.

22-23 Şubat. Bulutlar Gittikçe Kararıyor

Kırım ile idari sınırda bulunan Çongar kontrol noktasında, topçu ateşi duyuluyor ve yarımadada yanıp sönen ışıklar görülüyor. Daha sonra rus sınır muhafızlarının Ukraynalı meslektaşlarını konumlarından kaçmaları için “uyarmak” istediği ortaya çıkacak.

Sınır geçiş noktasından geçen trafik, Rusya Federasyonu tarafından sebep belirtilmeden durdurulur. Rus çoklu roketatarları ve kundağı motorlu topçu sistemleri Ukrayna anakarasına doğru ilerliyor .

24 Şubat. Tam Ölçekli Savaş

25-28 Şubat. Saldırı

Önümüzdeki birkaç gün boyunca Antonivka köyü sürekli rus ateşi altındaydı ve Antonivka köprüsü için çatışmalar, tıpkı Kırım karayolundaki gibi, durmuyordu. Köprü defalarca bir taraftan diğerine geçiyordu. Herson ve çevresindeki bölgeler savunucularının insanüstü çabaları sayesinde 28 Şubat’a kadar derindi ve ardından işgalcilerin nihai kontrolü altına girdi.

Oleşki şehri yakınlarında birçok işgalci tasfiye edildi. Nova Kahovka için çatışmalar sürüyor, yerel hidroelektrik santralini Ukrayna Silahlı Kuvvetler ve işgalciler sırayla kontrol ediyordu. Bölgenin doğusunda Heniçesk işgal edildi, Rus birlikleri Berdyansk’a doğru ilerliyordu.

1-4 Mart. Rus Terörü

1 Mart’ta rus birlikleri Herson ve Nova Kahovka’ya girdi. Herson’un bölgesel savunma kuvvetleri, işgalcileri durdurmak için son girişimi yaptı. Elle tutulan bir tanksavar bombası fırlatıcı ve Molotof kokteylleri dışında hiçbir silahı olmayan adamlar, işgalci tank konvoyunu karşılamaya çıktılar. Maalesef hepsi Buzok Parkında (Naftovıki Parkı da olarak bilinir) öldürdüler. Onların anısı bölgenin bundan sonraki direnişinde çok önemli bir rol oynamaktadır: fedakarlıkları boşa gitmemiştir.

Rus ordusu çok acımasız davranıyor: yerleşim alanlarını bombalıyor, sokaklarda insanları vuruyor, dükkanların girişlerinin önüne “bubi tuzakları ” kuruyor, kendilerine şüpheli görünen herkesi öldürüyor.

Ukrayna Silahlı Kuvvetleri savaşçıları, askerlerin ve sivillerin hayatlarını korumak için şehirden çekilmek zorunda kaldı. İşgalciler belediye başkanlığını ziyaret edip sadece vatandaşların rus ordusuyla bir arada yaşama taleplerinin karşılanması şartıyla belediye binasının çalışmasına izin verir. Örneğin, şehirde arabaların hareketi kısıtlandı ve bagajın içindekileri her an kontrol edilebilirdi, ikiden fazla kişinin birlikte yürümesi yasaklandı ve rus askerler herhangi birini durdurma hakkına sahipti. Şehir belediye başkanı İhor Kolıhayev, rus işgalcilerin şartlarını kabul etmek zorunda kalır, ancak düşmanlar sözlerini tutmaz ve insani bir abluka başlatırlar.

5 Mart. Hersonluların Protestoları

Rus insani yardımlarına karşı kendiliğinden barışçıl protesto yapıldıktan ve bağlantı yeniden kurulduktan sonra Herson halkı kahramanca bir hareket yaptı. Yaşamlarına ve sağlıklarına yönelik doğrudan tehdide rağmen, kendilerince örgütlendi ve işgal yetkililerine karşı binlerce kişilerin bulunduğu bir eyleme katıldılar. İnsanlar bayraklar taşıyor, “Defol gidin!”, “Yaşasın Ukrayna!” diye bağırıyor, milli marşı söylüyor ve ilerleyince rus teçhizatını uzaklaştırıyorlardı. Teslim olmayacaklarını ve işgalcilerden iyi niyet beklemeyeceklerini tüm dünyaya gösterdiler.

Melitopol, Heniçesk, Berdyansk, Tokmak, Nova Kahovka, Berıslav, Oleşkı, Skadovsk vb. gibi bölgelerdeki geçici olarak işgal edilen şehir ve köylerde bir protesto yürüyüş dalgasını başlatan bu ilk büyük protestoydu. Bir zamanlar pek aktif olmayan bir bölgeyi, gerçek anlamda ve bilgi açısından güçlü bir direniş merkezine dönüştüren bir itici güçtü. Ukrayna bayrağıyla düşman zırhlı personel aracına atlayan Herson’lu bir adamın fotoğrafı viral oldu.

6-21 Mart. Sabrın Sonu

Herson halkı Vive la Resistance (Fransızcadan “yaşasın direniş”) sloganıyla yaşamaya devam ediyordu! Ukrayna Silahlı Kuvvetler askerlerinin hala karşı saldırı başlatamayacakları korkusuna ve anlayışına rağmen, neredeyse her gün protestolar devam ediyordu. İnsanlar giderek daha sık ortadan kayboluyordu. Sokaklarda arabalara alınıyordu veya geceleri evlerine gelip onları “konuşmak için” dışarı çıkarıyorlardı. Gazeteciler, terörle mücadele operasyonu katılımcıları, polis memurları ve gönüllüler kaçırılıyordu. Bunlar arasında Buzok Parkında ölenlerin yas törenini yapan Kutsal Meryem Ana Kilisesi’nin başrahibi Serhiy Çudınovıç de vardı.

Başta Serhiy, rus ordusunun kendisine normal davrandığını anlatıyordu. Ancak tahliyeden hemen sonra gerçeği söylemenin tehlikeli olduğunu açıklayabildi: aslında ruslar tarafından dövülüyor, tehdit ediiyor lve işbirliği yapmaya zorlanıyordu.

“Acı ve tatlı” yöntemini uygulayan işgalciler, baskı uygularak iyi bilinen “kurtarıcılar” rolüne geçtiler: bölgeye insani bir abluka kurmalarına rağmen Herson sakinlerine insani yardım ve ilaç teklif ettiler. Aynı zamanda, Rus ordusu Ukraynalılara sürekli olarak terk edildiklerini ve Herson ve çevresindeki köylere artık “Kyiv yetkilileri” tarafından ihtiyaç duyulmadığını hatırlatıyordu. Örneğin, Kırım Cumhuriyeti’nin eski savcısı Nataliya Poklonska, iddiaya göre bölge topraklarında kamuflajlı bir fotoğraf çekti ve Ukrayna tarafının rus yardımının teslimi yüzünden insanların evlerini ateşe vermekle tehdit ettiği diye yalan söylüyordu.

Ancak korkutmalar, bölge sakinlerini durdurmadı. Kendileri birbirlerini desteklediler: bağımsız olarak yardım taşıdılar, depolarda kalanları topladılar ve Karadeniz ve Zaporijjya ve Dnipro bölgelerinden taşınabilecek bireysel kargolara hedeflerine kadar eşlik ettiler.

Popüler TV şovu “Usta Şef”in galibi Pavlo Servetnık ve Breadman ekibi, böyle bir fırsat varken, Herson Ekmek Fabrikası ile birlikte para topladı ve ücretsiz ekmek pişirdi.

Rus bombardımanı nedeniyle elektriksiz çalışan Avrupa’nın en büyüğü Chornobayiv tavuk çiftliğinden elde edilen tavuk ve yumurtaların bir kısmı işçiler tarafından halka, komşu çiftliklere ve işletmenin çalışanlarına dağıtıldı. Rusya Federasyonu’nun cezai eylemleri nedeniyle 4 milyondan fazla kuş öldü ve uygun şekilde imha edilemedi.

Yerel direniş rusların kafasını karıştırdı. Aynı zamanda esaret altında bir süre kalan Kahovka gazetecisi Oleg Baturın, Novaya Gazeta ile yaptığı röportajda şunları hatırlıyor:

— Başka bir sorgulamadan sonra onlar (rus ordusu — ed.) pencereyi açtılar ve o sırada orada Svobodı Meydanı’nda çok görkemli bir miting düzenlendi. Beni sorguya çekenlerin şaşkınlığını hissettim. Dediler ki: “Bu insanları kurtarmaya geldik, onlar ise çıkıp protesto ediyorlar.”

Rus ordusu böyle bir aşağılanmaya dayanamıyordu ve 21 Mart’ta sınırı aştı. Hersonlu sanat eleştirmeni bu olayların görgü tanığı oldu. Sabah bir arkadaşının doğum günü partisine gidiyordu ve bir hediye almak için bir mağaza uğramaya karar verdi. Mitingin yanından geçerken, protestonun zorla dağıtıldığına rastladı:

— Ateş etmeye başladılar, patlamalar, siren çalıyordu… Müzeye – en yakın noktaya – koşmam gerektiğini anladım (Herson Modern Sanat Müzesi — ed.). Oraya varınca ayrıntıları öğrendim: işgalciler, “Nebesna Sotnya” Onur Devrimi Kahramanları anıtına “Ukrayna Silahlı Kuvvetleri, Donbas’ın çocuklarının katilidir” yazdılar. Bizimki bu yazıyı silmeye başladı. Orklar insanlara sersemletici bombalar ve göz yaşartıcı gaz bombaları attı ve ateş etmeye başladı. Yaralı bir kişi vardı…. Diğerleri makineli tüfek dipçikleri ve çizmeleriyle dövüldü, üç protestocu götürüldü (resmi verilere göre dört kişi yaralandı — ed.). Olacağını artık biliyorduk.

21 Mart – 20 Nisan. Daha Az Oksijen…

Rus ordusu çıldırmış gibi. Gittikçe daha sık şiddete başvuruyorlar ve insanların özgürlüklerini kısıtlamaya başladılar. Herson halkının bir sonraki barışçıl mitingleri tekrar tekrar ateşleniyordu. Protestocular ayrım gözetmeksizin coplarla dövülüyor ve onlara karşı şok bombaları kullanılıyordu. İşgalciler Herson belediye binasını ele geçirdi, Ukrayna bayrağını indirdi. Daha sonra bölgenin yeni başkanları atandı – yerel halk onlara “Gauleiter” (Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi’nin yerel şube başkanı — ter.) diyor — idari-bölge birimlerinin başkanlarına verilen isim olan Alman işgal rejimi zamanlarından bir terim. İşgalciler işbirlikçileri yeni liderler olarak atadılar: Herson Valiliği’nin eski valisi Volodımır Saldo ve o zamanlar kimsenin tanımadığı Oleksandr Kobets. Rus hükümetinin sözcüsü Kırılo Stremousov, Rus yanlısı ve aşı karşıtı açıklamaları, daha 2014’te düzenlenen Ukrayna karşıtı mitingleri ve hatta cinayetleriyle “ünlenen” iğrenç bir aktivist.

Aynı zamanda o an medya, rus ordusunun Buça, Gostomel ve İrpen’deki kanlı suçları hakkında ilk bilgileri yayınlamaya başladı. Bu, “Kyiv rejiminden kurtuluş” propaganda mitini yaymayı zorlaştırdı, bu yüzden Herson’daki işgalciler stratejilerini değiştirdiler. Gösterişli bir şekilde dostça davranmaya başladılar ve yerlilere “Sizi gücendirmiyoruz, değil mi?” diye sormaya başladılar. İşgalcilerin Hersonluların ona kanacağına dair umutlarının boşuna olduğu açıktır.

Aynı dönemde nüfusun büyük bir kısmı bölgeden kendi imkanlarıyla, bir kısmı kendi araçlarıyla, bir kısmı da yürüyerek daha güvenli olan en yakın bölgelere tahliye edildi. İnsanlar artık Herson’da sürekli bombardıman ve özgürlüklerin kısıtlanması korkusu olmadan parasız kalamaz, barış içinde yaşayamaz ve çalışamaz. Elektrik, su ve gaz eksikliği, yiyecek ve ilaç temini ile ilgili sorunlar, bütün bunlar Herson’daki işgalciler tarafından sağlanmış “rus barışı’’. Kırım’dan Gürcistan’a ve Avrupa’ya giden yol tamamen güvenliydi (materyalin yazarının kişisel deneyiminden — ed.). Ancak herkes buna cesaret edemedi ve bu kaçış yolu kullanamadı, bu yüzden genellikle Snigurivka’dan Mıkolaiv’e veya Davıdiv Brid’den Krıvıy Rih’e giden yolu seçtiler. Bu, resmi bir tahliye yolu değildi (yayın sırasında “yeşil koridor” ilan edilmemişti). Ukrayna ordusunun konuşlandığı sınıra ulaşmak 6-10 saat sürebilir ve yolda hem Ukrayna hem de Rus olmak üzere 10’dan fazla kontrol noktası vardı.

Ayrılmak üzere olanlara çeşitli kaynaklar ve başarılı bir şekilde tahliye edilen kişiler tarafından şöyle tavsiye verilirdi:

– Ukrayna yanlısı olduğunuzu ifade edebilecek yazışmaları ve fotoğrafları telefondan silin;
– “Nereye gidiyorsunuz, burası sakin” sorusuna “Büyükanneme, kontrol edilen bölgedeki bir yerleşime” diye cevap verin;
– işgalciler için “para birimi” olarak kullanılabilecek cips ve sigaraları yanınıza alın;
değerli eşyaları rus askerlerinin dikkatini dağıtan yiyeceklerle örtün;
– Ukrayna yanlısı dövmeleri örtün: kızlar önemli yerlerde, erkekler ise bütün dövmeleri (genç erkekler kontrol noktalarında soyunduruluyor);
– araba gövdesinde para saklayın, işgalcilerin bir kontrol noktasını geçmek için yaklaşık 200 dolar ödemeye hazır olun;
– rus askerlerle kavga etmeyin, tartışmayın ve kaba davranmayın.

Rus askerleri, bu kuralları ihlal ettikleri için insanları soyuyordu, dövüyordu veya kaçırıyordu.

Bir araç konvoyunun kontrol noktasından geçmesine izin verilmediği veya askeri teçhizatın taşınması için “canlı kalkan” olarak kullanıldığı birkaç da olay mevcuttu.

“Gaulistler” Ukrayna topraklarını ele geçirmenin çeşitli yollarını giderek daha aktif bir şekilde düşünüyorlardı: medyalarında Herson Halk Cumhuriyeti’nin (HNR, DNR ve LNR ile analoji adı) oluşumu hakkında bir referandumdan söz ediliyordu. Rusya’ya katılım konusunda bir referandum, XIX-XX yüzyıllarda var olan Tavria eyaletinin restorasyonu, vb. Böyle bir planı uygulamak için her şeyden önce insanlara ihtiyaçları var, bu yüzden işgalciler bölgeden kimseyi çıkarmama kararı aldı.

Herson bölgesinden çıkış yasağı 11 Mayıs’a kadar sürdü. Aynı zamanda, insanların pasaport verileri insani yardım, tedavi, işgal altındaki Kırım’a seyahat ve diğer hizmetler karşılığında, mümkün olan her şekilde toplandı. Buna ek olarak, insanları memnun etmeye çalıştılar: 9 Mayıs bayramı kutlaması yapmaya karar verdiler.

Aynı zamanda işgalciler bölgenin yoğun bir şekilde Ukrayna’dan arındırılmasını gerçekleştirdiler: Onur Devrimi Kahramanları Sokağı’nı, Ukrayna armaları, “Ukrayna” yazıtlarını söktüler, Rus bayraklarını astılar ve duvarlarda Rus vatansever çizimleri yaptılar. O zaman, Ukrayna partizan hareketi şehirde zaten aktifti.

Partizanlar

Artan güvensizlik, açık protestoları riske attı. Bölgenin sakinleri çoğunlukla hayatta kalmaya özen gösterdi: yiyecek, ilaç, belge hazırlama, fatura ödeme. Üretimine çok emek ve para yatıran çiftçiler, bir kuruş bile kazanmak için evlerinde neredeyse sıfıra satmak zorunda kalıyorlar. Ürünler bu şekilde satılmazsa işgal altındaki Kırım’a ücretsiz olarak götürülebilirdi. Hasatın bir kısmı yarıda kaldı, çünkü bu tür “fırsatları” reddeden çiftçiler, işgalciler tarafından hasadı açık havada atmak zorunda kaldılar.
Ancak Herson ve çevre köylerin sakinlerinin gizli direnişi, işgalcilerin sakin kalmasına izin vermiyor. Gittikçe daha sık, evlerin duvarlarında tehdit veya vatansever ifadeler içeren posterler ve görüntüler ortaya çıkıyor ve bazı düşmanlar artık sabahları uyanmıyor. Partizanlar Mart ayında Rus işbirlikçi Pavlo Slobodçikov’u ortadan kaldırdıktan sonra Gauleiters, korumalarla ve kurşun geçirmez yeleklerle şehirde dolaşmaya başladı. Geceleri, Herson’un çeşitli bölgelerinde ( 1, 2, 3) broşürler ortaya çıkıp diğer işbirlikçilere işaret ediyor: aynı akıbet onların da başına gelebilir.

İnsanlar aynı zamanda, Oleksiy Kovalev, Ruslar tarafından Çornobayivka yönetiminin başına atanan sivil toplum kuruluşu “Nova Rus” kurucusu Dmıtro Savluçenko, Yuriy Turuliov ve diğer hainler üzerinde halk adaleti işlediler.

Böyle bir geri çekilme karşısında, Ruslar “yaratıcı” propagandaya başvuruyorlar. Herson’un merkez meydanında bir fotoğraf sergisi düzenleniyor, fotoğrafları Ukrayna’yı 8 yıl boyunca doğudaki çocukları öldürmekle ve Mart 2022 gibi erken bir tarihte Donetsk’i bombalamakla suçluyor. Bu sergi, yakın zamanda mitinglerin dağıtıldığı, terörün düzenlendiği ve Mıkolaiv’e roket atıldığı yerde yapılıyor.

Ancak bu, işgalcilerin hedeflerine ulaşmalarına yardımcı olmuyor: rus ordusunun eşlik ettiği Fransız yayını France 24 ile yaptığı röportajda, troleybüsün şefi cesurca Ukrayna için olduğunu ve Herson’un eskisi gibi özgür olmasını istediğini söylüyor. İşgalciler tarafından düzenlenen bir öğretmenler toplantısında, çoğunluk işbirliği yapmayı reddetti ve binayı terk etti. Demokratik olarak seçilmiş hükümetin yerini alabilecek işbirlikçileri bulmak aylar alıyor. Bazen liderler rızaları olmadan atanır. Örneğin, Oleşki’de, yalnızca Mayıs sonunda yeni bir sözde belediye başkanı bulundu.

Nisan ayının sonunda, Herson’da işgalcilere karşı şiddet içermeyen direniş için “Sarı Kurdele” kampanyası başladı — Ukrayna yanlısı tutumlarını ifade etmek için ağaçlara ve korkuluklara sarı kurdeleler asıldı, sırt çantalarına ve giysilere giyildi. Herson halkı bu şekilde birbirine destek oluyor ve kültürel direniş çizgisini koruyor.

Rus askerleri ayaklarının altına atılmış bayraklarını, yırtılmış propaganda malzemelerini ve propaganda levhalarını tahrif edilmiş halde buluyor.

30 Mayıs’ta Herson ve çevre köylerin sakinleri, Ukrayna mobil ağları yerine artık rus mobil ağlarına sahip olduklarını keşfettiler. Bu, rus “ağ uzmanlarının” eylemleri nedeniyle oldu. Sokaklarda pasaport verileri karşılığında SIM kartlar sunuluyor ve İnternet servis sağlayıcıları trafiği rusya üzerinden yönlendirmek zorunda kalıyor. Aynı gün, şehir merkezindeki bir hoparlör, Ukrayna’nın Herson ve yakındaki yerleşim yerlerini ağlardan ayırdığını iddia etti. Ancak Ukraynalılar aslında kimin şehirleri ve köyleri yok ettiğini, kasıtlı olarak altyapıyı yok ettiğini biliyorlar. Geçici olarak işgal edilen bölgelerin sakinleri VPN kullanmayı bu şekilde öğrendiler.

Özgürlüğe Doğru Yol

Rusya Federasyonu’nda toprakları işgal etme yöntemleri yıllardır değişmedi. Aşamaların sırası değişebilir, ancak öz her zaman aynıdır:

– yıkıcı faaliyetler için askeri birliğin sivillerin yaşamlarına asimilasyonu;
– “terk edildiniz” anlatısının yayılımı;
– diğer bölgelerde engellenirken aynı zamanda insani yardımın gösterilmesi;
– kültürel hayatın ve gündelik hayatın tamamen ruslaştırılması;
– ekonomik abluka: tehditlerle zorlama ve alternatif hayatta kalma araçlarının yokluğu;
– sözde referandumlar yapmak için kişisel verilerin alınması;
– iç çatışmayı dondurmak ve durumu istikrarsızlaştırmak için kullanmak.

1992’de Transdinyester Cumhuriyeti’nin kuruluşundan bu yana rus ordusunun yardımıyla oluşturulan tüm sözde halk cumhuriyetleri bu yolu izlemiştir. Bu, istismarcı bir ilişkiye çok benzer — iradeyi bastırmak ve kurbanı direnmemeye zorlamak.

İşgalcilerin işgal altındaki topraklardaki Ukraynalıları, yetkililerin ve savunucularının onları kendi hallerine terk ettiğine ikna etmeye yönelik tüm girişimleri, gerçeklikle paramparça oldu. Ön cephe şehirleri (Mıkolaiv, Krıvıy Rih, Zaporijjya) mültecilerin kabulü için merkezler organize ediyor, onları besliyor, yerleştiriyor ve anında uyum sağlamalarına yardımcı oluyor. Gönüllü kuruluşlar, örneğin, ‘Kotıkı-Patriotıkı’ (Tr. Vatansever Kediler), HersON, “Zahıst” (Tr. Savunma) fonu vb. insanüstü çabalar pahasına, ilaçlar, ürünler ve hijyen ürünleri, geçici olarak işgal edilen Herson ve çevresindeki yerleşim yerlerine teslim ediyor. Ve yerel sakinlerle birlikte, Ukrayna bayrağının Herson belediye binasına geri dönmesini bekliyorlar.

Elbette pek çok olay ve kahramanların isimleri zaferden sonra belli olacak. Ve şimdi güney sakinleri her gün işgalcilere direniyor, topraklarının tek bir parçasını savaşmadan teslim etmiyorlar.